I Nagonka

To był koniec. Wiedziała o tym. Jej cholerna intuicja bezczelnie o tym przypominała. Nic nie mogło być normalne. Jej życie, to cholernie beznadziejny kabaret. Wszystko szło nie tak, jak sobie zaplanowała, nie tak, jakby tego rzeczywiście chciała.

Mijała się ze świętym spokojem już od chwili swoich narodzin.

Najgorsze było to, że los odbierał jej najbliższych. Najpierw byli rodzice, których nie miała nawet szansy poznać, a teraz dziewczyna, która była dla niej kimś bardzo ważnym. W niektórych przypadkach, rodzina, to tylko więzy krwi. Ku ironii, okazuje się, że największe wsparcie znajdujemy wśród całkowicie obcych osób, które z biegiem czasu, stają się najważniejsi. Przecież wszyscy mamy prawo do nawiązywania jakichkolwiek relacji, bez względu na wszystko.

Kiedy rudowłosa dziewczyna znalazła się w skrzydle szpitalnym i ujrzała swoją przyjaciółkę, musiała oprzeć się o najbliższą ścianę, aby przypadkiem do niej nie dołączyć.

Pani Pomfrey podawała poszkodowanej jakieś lekarstwo, a Harry Potter i Ron Weasley zajmowali miejsca obok łóżka ich wspólnej przyjaciółki. Alexandraise Ross nie miała odwagi do tego, aby podejść bliżej, tym bardziej, że nie była zbytnio akceptowana przez chłopców.

Hermiona Granger została brutalnie zaatakowana i w tej chwili nie była nawet przytomna. Jej twarz przybrała barwę śnieżnobiałej bieli. W kącikach ust można było dostrzec zaschniętą krew, którą młoda Gryfonka wymiotowała średnio co pół godziny. Pani Pomfrey musiała mieć dziewczynę cały czas na oku, aby ta przypadkiem nie zakrztusiła się swoimi własnymi wymiocinami. Kobieta zastanawiała się nawet nad przetransportowaniem dziewczyny do szpitala Świętego Munga. Hermiona leżała w takim stanie już od miesiąca.

- Niepotrzebnie tutaj przychodzisz – Alexandraise mało co nie podskoczyła, kiedy nagle odezwał się Ron Weasley. Jego ton na pewno nie brzmiał przyjaźnie. Obserwował dziewczynę wzrokiem pełnym pogardy, a dłonie zacisnął w pięści. – Maszczą się na niej za ciebie! – syknął, nie szczędząc kolejnego spojrzenia pełnego goryczy.

Przyjaźń, która łączyła obie dziewczyny, była czymś w rodzaju zakazanego owocu. Obie należały do innych domów, które – o zgrozo – rywalizowały ze sobą od dawien dawna. Ale jednak stało się tak, że los pchnął te dwie ku sobie. Nie powinno się zadawać sobie pytania: dlaczego? Czasami w życiu dzieją się takie rzeczy, które ciężko racjonalnie wytłumaczyć. Przyjaźń obu dziewczyn z pewnością można było zaliczyć do tych wręcz irracjonalnych.

Ross, nie zauważyła nawet, kiedy do jej oczu nagromadziły się łzy. Wzięła głęboki oddech i postanowiła nie dopuścić do rozklejenia się przy Weasley’u i Potterze. Nie chciała, aby ktoś widział jak bardzo to wszystko przeżywała.

- Panna Granger potrzebuje teraz spokoju. Wydaje mi się, że wszyscy powinniście opuścić skrzydło. Ona się raczej… nie wybudzi… na razie. – odezwała się pani Pomfery, obdarowując wszystkich współczującym spojrzeniem.

- Jak to? – zapytał zdenerwowany Ron. – Jak to raczej? Co to znaczy? To żart, tak?

- To oznacza, panie Weasley, że nie pomoże pan swojej koleżance, rozsiewając wokół negatywną energię.

Kobieta nie musiała nawet zbytnio podnosić tonu, aby trójka uczniów posłuchała się jej. Wszyscy skierowali się do wyjścia. Alexadnraise przyspieszyła kroku, aby nie znaleźć się bliżej chłopców, kiedy nagle któryś z nich pociągnął ją energicznie za skrawek szaty.

- Mogłabyś dać nam wszystkim w końcu spokój? Czy to, co się stało miesiąc temu, nie dało ci powodów do myślenia? – Ron był nieugięty. Nienawidził wszystkich Ślizgonów, a Ross na pewno nie była żadnym wyjątkiem. Przecież to kolejna, wyrozumiała, obślizgła jaszczurka kierująca się jedynie własnymi interesami.

Dziewczyna zacisnęła mocno wargi i spojrzała na obu Gryfonów. Z jednej strony Harry Potter, Wybraniec, dziecko nadzieja, chodząca szansa na lepsze jutro, a paradoksalnie, w tej właśnie chwili, nie potrafił wypowiedzieć ani jednego słowa. Nie miał w sobie nawet na tyle odwagi, aby choć przez chwilę spojrzeć się w stronę Alexandraise, która nie była niczemu winna i nie miała żadnego związku z wypadkiem ich przyjaciółki. Potter doskonale o tym wiedział.

Z drugiej, uparty Ron Weasley, przypominający nastroszonego koguta, gotowego do walki. Z tym, że Ross, żadnej walki nie zamierzała podejmować. Zależało jej jedynie na tym, aby Hermiona wyzdrowiała. Prowadzenie otwartego konfliktu z chłopcami nie pomogłoby w czymkolwiek, a poza tym Granger nie chciałaby tego.

- Hermiona, to również moja przyjaciółka – powiedziała pewnym siebie tonem – Nie zamierzam dać jej spokoju, zwłaszcza teraz.

- Udowodnię, że maczałaś w tym swoje brudne paluchy. Ty i reszta sługasów tego poprańca!

- Powodzenia!

***

- Albusie Dumbledore, czy ty właśnie straciłeś nad tym wszystkim kontrolę? – zastanawiał się Severus Snape, znajdując się naprzeciw swojego rozmówcy. Bystre oczy starego dyrektora utkwione były w jego młodszym koledze. Pozwolił sobie nawet na lekki uśmiech, choć zważając na powagę sytuacji i ton Mistrza Eliksirów, mógłby sobie darować.

- Jak to dobrze, że mam ciebie.

- Nie ironizuj, nie teraz. Granger leży już od miesiąca.

- Dobrze o tym wiem, Severusie.

- Dobrze o tym wiesz, ale nie zrobiłeś nic, aby rozwiązać tę sprawę. Trucizna, którą wypiła, wyniszcza ją od środka. Beozar nic tutaj nie wskóra. Jedyne, co mogłem zrobić, to rozpoznać jaki to rodzaj magii. Wszystkie moje antidota wysiadają. To czarna magia, Dumbledore. Czarna, jak twoja ręka.

- Chciałbym przyspieszyć proces zbliżającej się wojny. Wydaje mi się, że wypadek z panną Granger to ostrzeżenie. Wielka szkoda, że padło akurat na nią.

- Niewiarygodne z jakim spokojem mówisz o tym wszystkim. – prychnął Snape.

- Niewiarygodne jak przejąłeś się losem tej dziewczyny. – Severus puścił tę uwagę mimo uszu.

- Rosier uważa, że to nagonka na uczniów mugolskiego pochodzenia. Wydaje mi się, że przesadza. Wypadek z Granger był pierwszym…

-… i całkiem prawdopodobne, że nie ostatnim – odparł spokojnie starzec. – Tom zaczyna tryumfować.