II Żona profesora Snape'a

„[…] Siedzę z nimi, piję czarną kawę,

Omawiamy rzeczy nieciekawe,

Wychwalamy jakąś panią okropną…

Nagle strącam talerzyk i ciastko,

Skaczę na stół, ręce składam spiczasto

I wypływam przez otwarte okno […]”

M. Pawlikowska Jasnorzewska 

Anne Rosier przyszła do klasy wcześniej niż jej uczniowie. Była osobą punktualną i konkretną. Tego samego wymagała od tych, którzy mieli z nią w jakikolwiek sposób do czynienia. Niewielu było takich, którzy pragnęli towarzystwa prawie czterdziestoletniej kobiety. Wielu jej nie rozumiało i nie akceptowało. Poza tym, przynależność do jednego z najszlachetniejszych czarodziejskich rodów, raczej nie pasowała do wykonywanego przez nią zawodu. Albus Dumbledore, który w przeciągu ostatnich kilku lat również nie cieszył się dobrą sławą, zatrudnił kobietę na stanowisku nauczyciela mugoloznawstwa dopiero niedawno. Śmiało można było stwierdzić, że starzec uwielbiał zajmować się skomplikowanymi przypadkami, a przedstawicielka rodziny Rosier, z pewnością zaliczała się do tego skomplikowanego grona.  

Brak akceptacji względem jej osoby wynikał z tego, że nie utożsamiała się z większością czystokrwistych czarodziejów. Chodziła własnymi ścieżkami, hardo broniła swojego zdania i stanowiska. Czystość krwi w ogóle jej nie obchodziła. Nie dała nikomu wejść sobie na głowę, a zwłaszcza swojej rodzinie, od której też odizolowała się dobre kilkanaście lat temu. To było najlepsze rozwiązanie. Oni traktowali ją jako całkowicie obcą osobę, a jej się to podobało.

Kobieta zerknęła na skrawek pergaminu, na którym znajdował się jej dzisiejszy plan zajęć. Pierwsze lekcje miała odbyć z szóstym rokiem. Na szczęście – albo i też nie – zapisała się tylko garstka uczniów. Nie wiedziała, czy się śmiać czy płakać. Zapewne jej poprzedniczka, Charity Burbage, nie zachęciła wystarczająco młodych, a przecież mugoloznawstwo dawało wiele możliwości. Anne przyrzekła w duchu, że to się zmieni. Zamierzała wprowadzić niemałe rewolucje w tym przedmiocie, który w przeciągu kilku dni miał wrócić do łask. Była niesamowicie pewna swoich możliwości.

***

- Radzę wam uważać – rozbrzmiał głos Lavender Brown. – Nasza nowa pani profesor siedziała w Azkabanie… Poza tym, to jedna z tych Rosierów…

Grupka uczniów zgromadziła się przy drzwiach do sali od mugoloznawstwa. Można było w niej dostrzec paru Gryfonów, kilku Puchonów i większe stadko Krukonów. Alexandraise nie dostrzegła ani jednego Ślizgona, więc kiedy pojawiła się, wzbudziła niemałe poruszenie.

- Naprawdę? – zapytała poruszona Susanne Bones – W Azkabanie? Tym Azkabanie?

- Tak, w tym… Dziewczyno, mamy tylko jeden Azkaban. – Brown pokręciła głową z niedowierzaniem. – Podobno, bo tak słyszałam od koleżanki mojej mamy, zabiła swojego męża.

- A to nie jest przypadkiem Anne Rosier? – zaciekawił się jeden z Krukonów – Była z moim ojcem na roku, tutaj w Hogwarcie. Kiedy dowiedział się, że będzie nas uczyć, zapytał, czy nie zechciałbym przenieść się do innej szkoły.

- Nie mogę uwierzyć w to – odezwała się w końcu Alexandraise – że tak łatwo wierzycie we wszystko, co wam powiedzą… Przecież to na pewno stek bzdur. Profesor Dumbledore nie zatrudniłby kogoś, kto odsiadywał wyrok w Azkabanie.

Parvati i Lavender obdarowały Ślizgonkę krytycznym spojrzeniem.

- Gdyby mógł, to zatrudniłby nawet Sama – Wiesz – Kogo, tylko po to żeby było ciekawie…

Przecież to było takie oczywiste!

***

Wszyscy byli w niemałym szoku. Kiedyś, sala od mugoloznawstwa, nie wyróżniała się niczym szczególnym. Wszędzie rozstawione były ławki naznaczone przez ząb czasu.  Gdzieś w kącie Sali stała mała półka z książkami. Nic nadzwyczajnego. Teraz, wraz ze zmianą nauczyciela, wszystko zmieniło się diametralnie.

W klasie panował półmrok. Wszędzie pozapalane było mnóstwo świec, które tworzyły enigmatyczny nastrój. Na jednej ze ścian, wisiały obrazy mugolskich malarzy, które w ogóle się nie poruszały. Obok tablicy, znalazł się ogromny regał z wieloma książkowymi klasykami. Jednak największe zainteresowanie wzbudził okrągły stół, znajdujący się na środku pomieszczenia. Wszystko było przesiąknięte aromatem dobrej, czarnej kawy.

Alexandraise przyznała w duchu, że to pomieszczenie w końcu zyskało duszę. Tak jak kiedyś uczęszczanie na ten przedmiot było nieco monotonne, intuicja podpowiadała jej, że nowy profesor zagwarantuje im wiele nowości.

Ni stąd, ni zowąd im oczom ukazała się sprawczyni całego zamieszania.

- Będziecie tak stali przez resztę dnia? – odezwała się w ich stronę. – Zajmijcie wreszcie miejsca, nie mamy zbyt wiele czasu. – nakazała, trzymając w dłoniach filiżankę ze świeżo zaparzoną kawą.

Uczniowie, obdarowując się wzajemnie pytającymi spojrzeniami, podeszli ostrożnie do stołu.

- No już, siadajcie… Domyślam się, że jesteście w wielkim szoku, ale z czasem przyzwyczaicie się do moich niespodzianek. To może lekkie pytanko na rozgrzewkę. Czemu ma służyć ten okrągły stół?

Alexandraise spojrzała w stronę swojej nowej nauczycielki.

Już po pierwszym wrażeniu można było stwierdzić, że Rosier to kobieta konkretna i niezwykle charyzmatyczna. Ubrana była w butelkowozieloną szatę, która falowała z każdym jej ruchem. Miała krótko ścięte rude włosy i bystre, bursztynowe oczy, które świdrowały każdego po kolei. Uśmiechnęła się z satysfakcją, kiedy nikt z jej uczniów nie odpowiedział na zadane przez nią pytanie.

Ross, biorąc głęboki oddech, uniosła lekko swoją rękę ku górze.

- Słucham?

- Wydaje mi się, że to znak równości. Król Artur wraz ze swoimi rycerzami, zasiadali przy podobnym.

Profesor skinęła głową w jej kierunku, przyznając rację.

- Dziesięć punktów dla Slytherinu. Czytała pani Króla Artura?

- Tak – odpowiedziała nieśmiało.

Na twarzy nauczycielki można było dostrzec zdziwienie.

- Niech pani wybaczy mi zbyt osobiste pytanie, ale czy pochodzi pani z mugolskiej rodziny? Pytam, bo niezwykle trudno w tym świecie znaleźć czarodzieja, który interesowałby się kulturą ludzi niemagicznych. Bezpodstawnie uważamy się za o niebo lepszych… - ostatnie zdanie zostało wypowiedziane przez nią z pogardą.

- Tak, jestem mugolką.

Rosier postanowiła pozostawić to bez komentarza, ale w duchu musiała przyznać, że była bardzo zaciekawiona osobą dziewczyny. Nieczęsto spotykało się dziecko mugoli w domu o tak zakorzenionych przekonaniach.

- Tak jak zauważyła panna…

- …Ross

- Dziękuję bardzo. Tak jak pani dobrze zauważyła – równość. To jest słowo kluczowe dzisiejszych zajęć. Jak zapewne dobrze wiecie, w naszej szkole znajduje się wielu uczniów mugolskiego pochodzenia i moje kolejne pytanie brzmi – czy oprócz tego, że wychowali się w niemagicznych rodzinach, różni ich cokolwiek od tych dzieci, które urodziły się w rodzinach czarodziejskich?

W klasie zapanowała cisza.

- Otóż nie! Mamy tyle samo oczu, tyle samo rąk, nóg. Myślimy i czujemy tak samo. A zasada czystości krwi, która jest zaciekle przestrzegana w wielu domach czarodziejów, to jeden wielki ciemnogród. Założę się, że większość z nas ma choć jednego mugola w swojej rodzinie. Według mnie, to nie jest powód do wstydu, to całkowicie normalne.

Słowa nauczycielki brzmiały niczym przemówienie mające na celu pobudzić odbiorców do głębokiej refleksji. Taki właśnie był zamiar.

- Proszę bardzo, panna Ross ma niemagicznych rodziców. Jeżeli wam to przeszkadza, możecie odejść od stołu. Wybór należy do was.

Alexandraise spojrzała w stronę starszej od siebie kobiety. Była pewna jednego. Rosier była silna. W myślach stwierdziła, że będzie się ją albo kochało, albo nienawidziło. Jej metody, z którymi mieli do czynienia dopiero od kilkunastu minut, na pewno należały do niekonwencjonalnych. Ostatnie polecenie nauczycielki nieco wyprowadziło Ślizgonkę z równowagi, ale nie zamierzała tego po sobie poznać. Rozejrzała się tylko wokół siebie, aby zbadać reakcje swoich kolegów i koleżanek.

Lavender Brown uniosła brwi ku górze i rozchyliła nieco wargi. Sprawiała wrażenie, jakby czegoś nie zrozumiała, co nie było niczym nieprawdopodobnym akurat w jej przypadku.

- Dlaczego mielibyśmy wstawać? Przecież ona jest…

- Pięknie panno…

        - Lavender Brown! – krzyknęła, nagle ożywiona Gryfonka.

        - Pięć punktów dla Gryffindoru. Właśnie, nie ma żadnego powodu, aby wstawać. Wszyscy jesteście równi. My jesteśmy równi.

Rosier wyczarowała krzesło, które znalazło się pomiędzy uczniami i usiadła wraz z nimi.

- Teraz czas wyjaśnić pewne sprawy. Wolę, abyśmy wszyscy rozumieli się jasno. Na moich lekcjach nie będziemy korzystać z podręczników pisanych typowo naukowym bełkotem. Zależy mi na czymś innym, niż tylko na bezsensownym siedzeniu z nosem w książkach. Nie na tym rzecz polega. A ty co tak się gapisz, oniemiałeś? – zwróciła się do jednego z Krukonów, który na wieść o tym, że jakiekolwiek podręczniki odejdą w zapomnienie, westchnął ciężko i podarował swojej nowej pani profesor oskarżycielskie spojrzenie.

- Z czego będziemy się uczyć, na czym bazować? Będą jakieś egzaminy, eseje?

- Niech pan się nie martwi. Jeszcze wiele książek w swoim życiu przeczytasz, a być może nawet nie zauważysz, jak życie przelatuje ci przez palce. – powiedziała, nie szczędząc swojemu tonowi złośliwości.

Kruokon z trudem ukrył swoje oburzenie, ale postanowił nie dyskutować.

- Tak jak wspomniałam wcześniej, macie wybór. Te zajęcia nie są obowiązkowe, a ja nie mam zamiaru nikogo do niczego zmuszać. A co do tych książek, to nieco przesadziłam. Często będziemy zerkać do mugolskiej literatury. Zaczniemy od czegoś łatwego. Waszym pierwszym zadaniem domowym jest przeczytanie jakiejkolwiek powieści autorstwa mugolskiego autora. Każdy z was będzie potem taką książkę recenzował na tle klasy. Macie na to dwa tygodnie. Dziękuję bardzo wszystkim i do widzenia.

Kiedy wszyscy opuścili salę, na korytarzu aż wrzało od różnorakich emocji. Alexandraise miała mieszane uczucia. Nie wiedziała, czego mogłaby się spodziewać na następnych zajęciach, choć przyznać musiała, że postać Anny Rosier była nad wyraz intrygująca.

- Czy to jest jakaś zaginiona żona Snape’a? Założę się o dziesięć galeonów i pięć czekoladowych żab, że na pewno są popapranym małżeństwem!

xxx

Nigdy nie lubiłam opisów, co pewnie można zauważyć po tym rozdziale. Od zawsze miałam tak, że wolałam skupić się na dialogach. Jak myślicie, do kogo odnosi się fragment zamieszczonego wiersza? I taka ciekawostka - Anne Rosier, nasza nowa bohaterka, ma odpowiednika w swoim kochanym, mugolskim świecie :)